وقتی که عاشق می شوید مگویید:" خداوند در قلب من است.
" بلکه بگویید "من در قلب خداوند جای دارم."و گمان مکنید که زمام
عشق در دست شماست بلکه این عشق است که اگر شما را
شایسته بیند حرکت شما را هدایت می کند.

عشق را هیچ آرزو نیست مگر آنکه به ذات خویش در رسد.

اما اگر شما عاشقید و آرزویی می جویید

آرزو کنید که ذوب شوید و همچون جویباری باشید که با شتاب می رود
و برای شب آواز می خواند.

آرزو کنید که رنج بیش از حد مهربان بودن را تجربه کنید.

آرزو کنید که زخم خورده ی فهم خود از عشق باشید و خون شما به
رغبت و شادی بر خاک ریزد.

آرزو کنید...

سپیده دم بر خیز

پ.ن:به نظرم عشق واقعی وقتی اتفاق میفته که ما رو به خدا نزدیکتر کنه نه اینکه باگله و شکایتامون ما رو از خدای مهربونمون دور کنه.بحث در مورد عشق خیلی طولانیه و حتما" در آینده ای نه چندان دور یکی از پستامو بهش اختصاص میدم.راستی منظور از "ذات خویش"در متن بالا "خداوند" است.